го́рац, -рца, мн. -рцы, -рцаў, м.

Жыхар гор, горнай краіны.

|| ж. гара́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. го́рскі, -ая, -ае.

Горскія народы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

го́рац

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. го́рац го́рцы
Р. го́рца го́рцаў
Д. го́рцу го́рцам
В. го́рца го́рцаў
Т. го́рцам го́рцамі
М. го́рцу го́рцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

го́рац, -рца м. го́рец

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

го́рац, ‑рца, м.

Жыхар гор, горнай краіны. Паселішча горцаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гара́нка гл. горац.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

го́рец го́рац, -рца м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

абрэ́к, -а, мн. -і, -аў, м. (гіст.).

Горац, які прымаў удзел у барацьбе супраць царскіх войск і адміністрацыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гара́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Жан. да горац.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Ласхата́ць ’балбатаць’ (горац., КЭС). Да ласкатаць 2.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Камашы́рка ’шарсцяная хустка з махрамі’ (горац., хоц., Мат. Маг.). Няясна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)