гно́стык
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
гно́стык |
гно́стыкі |
| Р. |
гно́стыка |
гно́стыкаў |
| Д. |
гно́стыку |
гно́стыкам |
| В. |
гно́стыка |
гно́стыкаў |
| Т. |
гно́стыкам |
гно́стыкамі |
| М. |
гно́стыку |
гно́стыках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
гно́стык м., филос. гно́стик
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
гно́стык, ‑а, м.
Паслядоўнік гнастыцызму.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
гно́стик гно́стык, -ка м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)