гно́стык

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. гно́стык гно́стыкі
Р. гно́стыка гно́стыкаў
Д. гно́стыку гно́стыкам
В. гно́стыка гно́стыкаў
Т. гно́стыкам гно́стыкамі
М. гно́стыку гно́стыках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

гно́стык м., филос. гно́стик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гно́стык, ‑а, м.

Паслядоўнік гнастыцызму.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гно́стык м. філас. Gnóstiker m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

гно́стык

(лац. gnosticus, ад гр. gnostikos = пазнавальны)

паслядоўнік гнастыцызму.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

гно́стик гно́стык, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

gnostyk

м. гностык

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)