глупы́ш

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. глупы́ш глупышы́
Р. глупыша́ глупышо́ў
Д. глупышу́ глупыша́м
В. глупыша́ глупышо́ў
Т. глупышо́м глупыша́мі
М. глупышы́ глупыша́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

глупы́ш, -ша́ м., зоол. глупы́ш

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

глупы́ш м.

1. разг. дурны́, -но́га м., дурні́ца, -цы ж.;

2. зоол. глупы́ш, -ша́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

глупы́ш, ‑а, м.

Паўночная марская вадаплаўная птушка, падобная на чайку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дурно́та ж.

1. разг. (свойство) глу́пость;

2. прост. (о человеке) глупы́ш м.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дурне́нькі

1. ласк. глу́пенький;

2. уменьш. (умственно ограниченный, тупой) глу́пенький;

3. в знач. сущ. глупы́ш, дурачо́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дурны́

1. (лишённый ума) глу́пый;

д. чалаве́к — глу́пый челове́к;

2. (бестолковый, неразумный) глу́пый, дура́цкий;

д. ўчы́нак — глу́пый (дура́цкий) посту́пок;

о́е стано́вішча — глу́пое (дура́цкое) положе́ние;

3. в знач. сущ. дура́к; глупы́ш;

д. як пень (як бара́н, як бот) — глуп как си́вый ме́рин;

ы́я гро́шы — шальны́е де́ньги;

крыча́ць ~ны́м го́ласам — крича́ть благи́м ма́том;

ы́я жа́рты — глу́пая шу́тка;

з ~но́га ро́зуму — от (с) большо́го ума́;

няма́ дурны́х! — нет дурако́в!;

на маю́у́ю галаву́ (дурны́ ро́зум) — по моему́ сла́бому разуме́нию...;

за ~но́й галаво́й нага́м неспако́йпосл. дурна́я голова́ нога́м поко́я не даёт;

пашлі́о́га, а за ім друго́гапосл. дурака́ пошлёшь, а за ним и сам пойдёшь

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)