глумі́ць, глумлю́, глу́міш, глу́міць; незак., што (разм.).

Марна траціць, псаваць.

Г. дабро.

|| зак. зглумі́ць, зглумлю́, зглу́міш, зглу́міць; зглу́млены.

|| наз. глум, -у, м. і глумле́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

глумі́ць

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. глумлю́ глу́мім
2-я ас. глу́міш глу́міце
3-я ас. глу́міць глу́мяць
Прошлы час
м. глумі́ў глумі́лі
ж. глумі́ла
н. глумі́ла
Загадны лад
2-я ас. глумі́ глумі́це
Дзеепрыслоўе
цяп. час глу́мячы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

глумі́ць несов., разг. по́ртить; зря тра́тить; трави́ть;

гэ́ты краве́ц то́лькі глу́міць сукно́ — э́тот портно́й то́лько по́ртит сукно́;

г. лес — зря тра́тить лес;

г. пасе́вы — трави́ть посе́вы

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

глумі́ць, глумлю, глуміш, глуміць; незак., што.

Разм.

1. Марна траціць, псаваць. Шкада было глуміць мяккі даўгунец, старанна выпаланы калгаснымі дзяўчатамі. Грахоўскі.

2. Здзекавацца, насміхацца з каго‑, чаго‑н. Большасць ведала, што сыны ваююць за праўду, якую глуміў немец, за Расеюшку, за цара, а больш нічога не ведалі, а хоць і ведаў хто, дык маўчаў, бо быў на вачах старасты, урадніка і земскага. Каваль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Глумі́ць, глумі́цца. Гл. глум.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

зглумі́ць гл. глуміць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

глум, -у, м.

1. гл. глуміць.

2. Пра што-н. папсаванае, марна страчанае.

Многа сена пайшло ў г.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пля́жыць, -жу, -жыш, -жыць; незак. (разм.).

1. што. Сячы, нішчыць; глуміць.

П. векавы лес.

2. Моцна біць каго-н. чым-н.

|| наз. пля́жанне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

глумле́нне, ‑я, н.

Разм. Дзеянне паводле знач. дзеясл. глуміць і глуміцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

наглумі́ць, ‑глумлю, ‑глуміш, ‑глуміць; зак., чаго.

Разм. Зрабіць непрыгодным, сапсаваць у нейкай колькасці. Наглуміць паперы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)