глота́ть несов. глыта́ць;

◊

глота́ть во́здух глыта́ць паве́тра;

глота́ть слёзы глыта́ць слёзы;

глота́ть слова́ глыта́ць сло́вы;

глота́ть слю́нки глыта́ць слі́нку.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

каўта́ць несов., обл. глота́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лы́каць несов., обл. глота́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

глыта́ць несов.

1. прям., перен. глота́ть; прогла́тывать;

г. кава́лкі мя́са — глота́ть (прогла́тывать) куски́ мя́са;

г. рама́ны адзі́н за другі́м — глота́ть рома́ны оди́н за други́м;

2. прост. (жадно есть) ло́пать, упи́сывать;

г. папо́ўніцы — ло́пать (упи́сывать) за о́бе щёки;

3. (о рыбе) загла́тывать, прогла́тывать;

◊ г. сло́вы — глота́ть слова́;

г. слёзы — глота́ть слёзы;

г. слі́нкі — глота́ть слю́нки;

г. паве́тра — глота́ть во́здух

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прогла́тывать несов., прям., перен. праглына́ць; (глотать) глыта́ць; см. проглоти́ть;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Глата́ць ’глытаць’ (Сл. паўн.-зах.). З *glъtati ’глытаць’, але з вакалізацыяй ‑ъ‑ > о (як і ў рус. мове: глота́ть). Сюды ж глану́ць ’глытнуць’ (< глот‑нуть са спрашчэннем групы зычных ‑тн‑ > ‑н‑).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

слю́нка разг. слі́нка, -кі ж.;

◊

слю́нки теку́т слі́нка цячэ́;

глота́ть слю́нки глыта́ць слі́нку.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

слі́на ж. слюна́; слю́ни мн., разг.; слю́нки мн.;

◊ глыта́ць ~ну — глота́ть слю́ни (слю́нки);

~ну го́ніць — слю́нки теку́т

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Глыта́ць ’глытаць’ (БРС, Шат., Касп.). Параўн. укр. глита́ти ’тс’, рус. глота́ть, ст.-рус. глътати, чэш. hltati, балг. гъ́лтам, серб.-харв. гу̀тати, славен. goltáti. Магчыма, сюды і польск. дыял. glutać. Прасл. *glъtati ’глытаць’. Найбольш блізкая роднаснасць з лац. glūtiō ’тс’. Гл. Трубачоў, Эт. сл., 6, 157–158; Бернекер, 1, 309–310; Фасмер, 1, 414–415; Махэк₂, 169.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

слю́ни мн., разг. слі́на, -ны ж.;

◊

глота́ть слю́ни (слю́нки) глыта́ць слі́ну;

распусти́ть слю́ни папусці́ць слі́ну, раскі́нуць, быць разява́кай;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)