глаго́ліць

‘гаварыць, прамаўляць што-небудзь і без прамога дапаўнення’

дзеяслоў, пераходны/непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. глаго́лю глаго́лім
2-я ас. глаго́ліш глаго́ліце
3-я ас. глаго́ліць глаго́ляць
Прошлы час
м. глаго́ліў глаго́лілі
ж. глаго́ліла
н. глаго́ліла
Загадны лад
2-я ас. глаго́ль глаго́льце
Дзеепрыслоўе
цяп. час глаго́лячы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

◎ *Ла́галіць, драг. лііголыты ’ўпрошваць’ (Клім.). У выніку страты пачатковага г (гл. Карскі, 1, 371) ад глаголіць (глсі‑ голыты) < прасл. gol‑gol‑iti ’гаварыць’. Адносна семантыкі гл. Мартынаў, Лекс. взаим., 170–172.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)