глаго́ль

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. глаго́ль
Р. глаго́ля
Д. глаго́лю
В. глаго́ль
Т. глаго́лем
М. глаго́лі

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

глаго́ль, ‑я, м.

Даўнейшая назва літары «г».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Глаго́ль ’назва літары «г»’. Рус. глаго́ль, укр. глаго́ль. Запазычанне са ст.-слав. мовы. Параўн. у Міклашыча, Lex. palaeosl., 128: «глаголи indecl. ńomen quartae litterae» (параўн. і 120: «вѣдѣ indecl. nomen tertiae litterae»). Гл. яшчэ ў (Шанскага, 1, Г, 85–86 (падрабязна, але падаецца месцамі не зусім зразумела, а аб форме глаголи зусім нічога не гаворыцца).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

глаго́ліць

‘гаварыць, прамаўляць што-небудзь і без прамога дапаўнення’

дзеяслоў, пераходны/непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. глаго́лю глаго́лім
2-я ас. глаго́ліш глаго́ліце
3-я ас. глаго́ліць глаго́ляць
Прошлы час
м. глаго́ліў глаго́лілі
ж. глаго́ліла
н. глаго́ліла
Загадны лад
2-я ас. глаго́ль глаго́льце
Дзеепрыслоўе
цяп. час глаго́лячы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)