гетэ́ра

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. гетэ́ра гетэ́ры
Р. гетэ́ры гетэ́р
Д. гетэ́ры гетэ́рам
В. гетэ́ру гетэ́р
Т. гетэ́рай
гетэ́раю		 гетэ́рамі
М. гетэ́ры гетэ́рах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

гетэ́ра ж., в разн. знач. гете́ра

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гетэ́ра, ‑ы, ж.

1. У Старажытнай Грэцыі — адукаваная незамужняя жанчына, якая вяла свабодны, незалежны спосаб жыцця.

2. Кніжн. Жанчына лёгкіх паводзін.

[Грэч. hetáira — сяброўка, палюбоўніца.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гете́ра гетэ́ра, -ры ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)