гео́графа-картаграфі́чны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
гео́графа-картаграфі́чны |
гео́графа-картаграфі́чная |
гео́графа-картаграфі́чнае |
гео́графа-картаграфі́чныя |
| Р. |
гео́графа-картаграфі́чнага |
гео́графа-картаграфі́чнай
гео́графа-картаграфі́чнае |
гео́графа-картаграфі́чнага |
гео́графа-картаграфі́чных |
| Д. |
гео́графа-картаграфі́чнаму |
гео́графа-картаграфі́чнай |
гео́графа-картаграфі́чнаму |
гео́графа-картаграфі́чным |
| В. |
гео́графа-картаграфі́чны (неадуш.)
гео́графа-картаграфі́чнага (адуш.) |
гео́графа-картаграфі́чную |
гео́графа-картаграфі́чнае |
гео́графа-картаграфі́чныя (неадуш.)
гео́графа-картаграфі́чных (адуш.) |
| Т. |
гео́графа-картаграфі́чным |
гео́графа-картаграфі́чнай
гео́графа-картаграфі́чнаю |
гео́графа-картаграфі́чным |
гео́графа-картаграфі́чнымі |
| М. |
гео́графа-картаграфі́чным |
гео́графа-картаграфі́чнай |
гео́графа-картаграфі́чным |
гео́графа-картаграфі́чных |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
гео́графа-марфалагі́чны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
гео́графа-марфалагі́чны |
гео́графа-марфалагі́чная |
гео́графа-марфалагі́чнае |
гео́графа-марфалагі́чныя |
| Р. |
гео́графа-марфалагі́чнага |
гео́графа-марфалагі́чнай
гео́графа-марфалагі́чнае |
гео́графа-марфалагі́чнага |
гео́графа-марфалагі́чных |
| Д. |
гео́графа-марфалагі́чнаму |
гео́графа-марфалагі́чнай |
гео́графа-марфалагі́чнаму |
гео́графа-марфалагі́чным |
| В. |
гео́графа-марфалагі́чны (неадуш.)
гео́графа-марфалагі́чнага (адуш.) |
гео́графа-марфалагі́чную |
гео́графа-марфалагі́чнае |
гео́графа-марфалагі́чныя (неадуш.)
гео́графа-марфалагі́чных (адуш.) |
| Т. |
гео́графа-марфалагі́чным |
гео́графа-марфалагі́чнай
гео́графа-марфалагі́чнаю |
гео́графа-марфалагі́чным |
гео́графа-марфалагі́чнымі |
| М. |
гео́графа-марфалагі́чным |
гео́графа-марфалагі́чнай |
гео́графа-марфалагі́чным |
гео́графа-марфалагі́чных |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
гео́граф
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
гео́граф |
гео́графы |
| Р. |
гео́графа |
гео́графаў |
| Д. |
гео́графу |
гео́графам |
| В. |
гео́графа |
гео́графаў |
| Т. |
гео́графам |
гео́графамі |
| М. |
гео́графе |
гео́графах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Сібі́р звычайна м. р. ‘край за Уралам’ (Ласт., Стан.), Сібі́р, Сыбі́р ‘тс’ (Некр. і Байк.), Сібі́р, Сібе́р ‘тс’ (Янк. 1), сібе́р ‘пагібельнае месца’ (Шат.). З рус. Сиби́рь, ад назвы сталіцы ханства ў Прыіртышшы, якую выводзяць ад гунскага этноніма Σάβειροι (Праабражэнскі, 2, 282; Фасмер, 3, 616). Не выключана і польскае пасрэдніцтва, паколькі на карце польскага географа Антонія Віда (1542) паказаны горад Сібір на рацэ Абі (Фралоў, Всесоюзная конф. “Исторические названия — памятники культуры”. M., 1989, 89). Рамстэт (362) узводзіць назву да манг. Sibir, калм. šiwr̥ ‘зараснікі, сырая мясцовасць’, адкуль, у прыватнасці, ідуць назвы: тат. s̥ibir, табол.-тат. Sėbėr, Sėvėr і г. д., што вельмі няпэўна. У аснове назвы этнонімы сипыр (варыянты себер, сыбыр), si pyr (RÉS, 39, 190) — племя, што, згодна з паданнямі сібірскіх татараў, жыло на гэтай тэрыторыі. Усё няпэўна, гл. Анікін, 493–494 (з аглядам версій і літ-ры). Пра спробы звязаць паходжанне назвы з балг. шубра́к ‘хмызняк’ гл. Сімяёнаў, БЕ, 28, 50–52; Дурыданаў, Studia Etym. Brun., 3, 69–71.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)