гено́м
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
гено́м |
гено́мы |
| Р. |
гено́му |
гено́маў |
| Д. |
гено́му |
гено́мам |
| В. |
гено́м |
гено́мы |
| Т. |
гено́мам |
гено́мамі |
| М. |
гено́ме |
гено́мах |
Крыніцы:
piskunou2012,
sbm2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
гено́м, -у, м.
Сукупнасць генаў, якія змяшчаюцца ў адзінарным наборы храмасом дадзенага арганізма.
Мутацыя геному.
|| прым. гено́мны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)