гваздзі́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. гваздзі́к гваздзікі́
Р. гваздзіка́ гваздзіко́ў
Д. гваздзіку́ гваздзіка́м
В. гваздзі́к гваздзікі́
Т. гваздзіко́м гваздзіка́мі
М. гваздзіку́ гваздзіка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

гваздзі́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Травяністая шматгадовая расліна сямейства гваздзіковых з яркімі кветкамі і вострым пахам.

|| прым. гваздзіко́вы, -ая, -ае.

Г. пах.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гваздзі́к, -ка́ м. (цветок гвоздики) гвозди́ка ж.;

з ~ко́м у пятлі́цы — с гвозди́кой в петли́це

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гваздзі́к, ‑а, м.

Травяністая расліна сямейства гваздзіковых з пахучымі кветкамі чырвонага, ружовага або белага колеру. Скрозь зелянелі вадкі і агародчыкі з ярка-чырвонымі ружамі і пахучымі гваздзікамі. Якімовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Гваздзі́к ’гваздзіка (БРС), гваздзі́ка ’тс’ (Сцяшк.). Ст.-бел. гвоздикъ ’тс’ (Булыка, Запазыч.). Рус. гвозди́ка, укр. гвозди́ка, гво́здик. Лічыцца запазычаннем з польск. gwoździk (а гэта калька з с.-в.-ням. negelkin). Фасмер, 1, 399; Слаўскі, 1, 330; Брукнер, 166. Шанскі (1, Г, 41–42) хоча тлумачыць рус. назву расліны як самастойнае ўтварэнне на рус. глебе.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

гваздзіко́вы, -ая, -ае.

1. гл. гваздзік.

2. у знач. наз. гваздзіко́выя, -ых. Сямейства двухдольных раслін, да якіх адносіцца гваздзік, кукаль і інш.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гваздзікі́, -ко́ў (ед. гваздзі́к, -ка́ м.) бот. гвозди́ка ж.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гвозди́ка​I ж., бот. гваздзі́к, -ка́ м.; мн. гваздзікі́, -ко́ў.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Га́штва ’гваздзік’ (Сл. паўн.-зах.). Гл. га́рштва.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

гваздзіко́вы ​1, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да гваздзіка, уласцівы яму. Гваздзіковы пах.

2. у знач. наз. гваздзіко́выя, ‑ых. Сямейства двухдольных раслін, да якіх адносяцца гваздзік, куколь, макрыца і інш.

гваздзіко́вы ​2, ‑ая, ‑ае.

Які здабываецца з гваздзікі. Гваздзіковае масла.

•••

Гваздзіковае дрэва гл. дрэва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)