гать гаць, род. га́ці ж., грэ́бля, -лі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

грэ́бля ж. гать, плоти́на

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гаць (род. га́ці) ж.

1. гать;

2. запру́да, плоти́на;

◊ хоць г. гаці́ — хоть пруд пруди́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Гаць ’гаць, грэбля’ (БРС, Нас., Шат., Бяльк., Сцяшк., Яшкін), ’твань; плаціна’ (Касп.). Вытворныя: га́тка (Нас., Сцяшк.), га́тчына (Нас.). Параўн. рус. гать, укр. гать, польск. gać, чэш. hať, серб.-харв. га̑т, гата і г. д. Прасл. *gatъ, *gatь. Агляд матэрыялу ў Трубачова, Эт. сл., 6, 108–109. Вытворнае (*g​u̯ā‑t‑ ’праход і да т. п.’) да і.-е. *g​u̯ā‑ ’ісці, праходзіць’; параўн. ст.-інд. gātú‑ ’праход, дарога’, авест. gātu‑ ’месца’. Гл. Слаўскі, 1, 246; Махэк₂, 162; Трубачоў, Эт. сл., 6, 108–109. Сюды ж і вытворнае *gatiti: бел. га́ціць, рус. га́ти́ть, укр. гати́ти, польск. gacić, серб.-харв. га́тити і г. д. (гл. Трубачоў, там жа, 105–106).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

прале́гчы сов. проле́чь;

у гара́х ~лягла́ даро́га — в гора́х пролегла́ доро́га;

праз бало́та ~ле́гла грэ́бля — че́рез боло́то пролегла́ гать

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

масці́ць несов.

1. в разн. знач. мости́ть; (пол и т.п. — ещё) настила́ть;

м. грэ́блю — мости́ть гать;

2. разг. (накладывать беспорядочной грудой) громозди́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гаці́ць несов.

1. гати́ть; де́лать гать;

2. (перегораживать поперёк) запружа́ть, запру́живать;

3. перен. нерасчётливо тра́тить;

◊ хоць гаць гаці́ — хоть пруд пруди́;

г. у про́рву — бу́хать как в бездо́нную бо́чку

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

угаці́ць сов.

1. вложи́ть в гать;

2. разг. (израсходовать всё, многое) ухло́пать; вбу́хать;

у. усе́ гро́шы — ухло́пать все де́ньги;

у. усё ма́сла ў кацёл — вбу́хать всё ма́сло в котёл

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Пірга́ць ’штурхаць’, піргну́ць, піргану́ць ’штурхануць, піхнуць’ (Янк. I; Шат.; мядз., Нар. словатв.: смарг., віл., лаг., Сл. ПЗБ; Сцяшк. Сл.), пірга́цца ’штурхацца’ (Сл. ПЗБ), піргну́ць ’раптам піхнуць рукамі’, піргеяь! у фразе: а ён піргеяь хлопца ў гразь, а сам пабег ’раптоўна піхнуць’ (Варл.), адпіргну́ць ’адштурхнуць’ (Шат.). Значэнне ’хуткі рух’ прысутнічае ў генетычна роднасных гэтай лексеме словах і ў іншых мовах: польск. pierzgnąć ’драпнуць, хутка ўцячы’, ’скочыць (каб уцячы), будучы напалоханым’, якое, у асноўным, ужываецца ў глухім варыянце pierzchnąć ’тс’ (як літ. gudrus ’хітры, лоўкі’ — прасл. хуігь ’разумны’ > ’хітры’), польск. pirgiel ’верабей’, укр. лемк. тлриця ’матылёк’, пирга́ч ’кажан (у якога ў палёце назіраюцца хуткія, раптоўныя рухі’), балг. торгае ’жвавы, хуткі’, серб.-харв. пргав ’гарачы, гняўлівы, запальчывы’; ’нястрыманы, грубы’, якія можна узвесці да прасл. *pьrgati, што мае варыянт *pьrgali: рус. пар‑ гать ’кідаць’, каш.-славін. pitrgac ’хутка ехаць’, napurgac ’спяшацца, бегчы’, purgnoc sa ’пайсці некуды і зараз жа вярнуцца’. Можна параўнаць з літ. spirgii ’смажыць, падсмажваць’, spirgėti ’пячыся, смажыцца’, ’пражыцца’ (Лаўчузэ, Балтизмы, 73: пад успіргпуць ’напіраць, нажарваць’; Саўка, Запісы, 23, 55), значэнне якога адрозніваецца ад бел. піргаць, аднак можна меркаваць, што для паняцця ’смажыцца’ ў літоўскай мове гэты дзеяслоў не асноўны, — першасным быў kepti, а spirgėti выражаў рух, хуткасць дзеяння, яго раптоўнасць, яго вялікую колькасць, меру, параўн.: saulė spirgina ’сонца смаліць’, šaltis spirgina ’мароз трашчыць’ і літ. spirgėlė ’запальчывы чалавек’, ’гарачка’. І арачава (Этимология–1985, 69–70) адносіць сюды таксама і прасл. *pьrga ’кветкавы пылок’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)