Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
гары́ца, ‑ы, ж.
Травяністая расліна сямейства гваздзіковых з паўзучымі тонкімі сцябламі, якая расце на мокрых месцах; дзярнінка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Гары́ца ’невялікая горка’ (Сл. паўн.-зах.). Трубачоў (Эт. сл., 7, 45) разглядае прасл. *gorica (памянш. ад *gora), але без бел. матэрыялу.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
дзярні́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.
Тое, што і гарыца.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
мокре́ц м.
1. вет. макрэ́ц, род. макраца́ м.;
2. бот. гары́ца, -цы ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
мша́нка
1. зоол. імша́нка, -кі ж.;
мша́нки мн. імша́нкі, -нак;
2. бот. гары́ца, -цы ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Астры́ца ’гарыца; расліна Sagina L.’ (Кіс., Інстр. II). Названа так (паводле вузкіх лісцяў, з шыпом у канцы) ад кораня *ostr‑ (гл. востры) з суфіксам ‑ica. Ад гэтага ж кораня, але з суфіксам ‑ушка ўтворана аструшка ’сінюха; расліна Polemonium L.’ (Кіс.). Назвы раслін з коранем *ostr‑ сустракаюцца і ў іншых славянскіх мовах, у тым ліку з суфіксам ‑ica (рус. острица, укр. остриця ’Asperugo’ і г. д., гл. Махай, Jména rostl., паказчыкі).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)