гарлаві́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м. (разм.).

Доктар, спецыяліст па хваробах вуха, горла, носа; ларынголаг.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гарлаві́к

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. гарлаві́к гарлавікі́
Р. гарлавіка́ гарлавіко́ў
Д. гарлавіку́ гарлавіка́м
В. гарлавіка́ гарлавіко́ў
Т. гарлавіко́м гарлавіка́мі
М. гарлавіку́ гарлавіка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

гарлаві́к, -ка́ м., мед., разг. горлови́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гарлаві́к, ‑а, м.

Разм. Урач, які лечыць горла; ларынголаг.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

горлови́к мед., разг. гарлаві́к, -ка́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)