гарава́нне
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
гарава́нне |
| Р. |
гарава́ння |
| Д. |
гарава́нню |
| В. |
гарава́нне |
| Т. |
гарава́ннем |
| М. |
гарава́нні |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
гарава́нне ср.
1. бе́дствование;
2. горева́ние;
1, 2 см. гарава́ць
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
гарава́нне, ‑я, н.
Дзеянне і стан паводле знач. дзеясл. гараваць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
гарава́ць, -ру́ю, -ру́еш, -ру́е; -ру́й; незак.
1. Жыць бедна, цярпець нястачу.
Век ён гаруе.
2. Тужыць, сумаваць, перажываць якое-н. гора.
Г. па дачцэ.
|| наз. гарава́нне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
горева́ние
1. бедава́нне, -ння ср.;
2. гарава́нне, -ння ср.; см. горева́ть;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
мы́канье
1. часа́нне, -ння ср.;
2. гарава́нне, -ння ср.; см. мы́кать;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Тру́джанне ‘пакуты’ (Гарэц.), труджэ́нне ‘праца, гараванне’ (Некр. і Байк.), тружэ́нне ‘непакой, турбота’ (Нас.), ст.-бел. тружание, тружанье ‘праца, намаганне, старанне’ (ГСБМ, Альтбаўэр); сюды ж ст.-бел. тружатисѧ ‘працаваць’, варыянт да трудитисѧ: во всемъ тружаньи его што трудитсѧ под солнцем (Альтбаўэр). Непасрэдным адпаведнікам дзеяслова з’яўляецца польск. trużyć ‘мучыць’, адносна якога выказана меркаванне пра ўсходнеславянскія ўплывы (Брукнер, 577) або сувязь з *tryzniti (Варбат, Этимология–1983, 41), аднак семантыка і формаўтварэнне сведчаць аб паходжанні ад *trudъ (гл. труд 1).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)