га́нусавы
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
га́нусавы |
га́нусавая |
га́нусавае |
га́нусавыя |
| Р. |
га́нусавага |
га́нусавай
га́нусавае |
га́нусавага |
га́нусавых |
| Д. |
га́нусаваму |
га́нусавай |
га́нусаваму |
га́нусавым |
| В. |
га́нусавы (неадуш.)
га́нусавага (адуш.) |
га́нусавую |
га́нусавае |
га́нусавыя (неадуш.)
га́нусавых (адуш.) |
| Т. |
га́нусавым |
га́нусавай
га́нусаваю |
га́нусавым |
га́нусавымі |
| М. |
га́нусавым |
га́нусавай |
га́нусавым |
га́нусавых |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Га́нуш ’аніс’ (Нас.), га́нус, гэ́нус (Касп.), га́нусаўка, ганушо́ўка ’анісавая гарэлка’, га́нусавы, ганушо́вы ’анісавы’ (Нас.). Першакрыніцай усіх гэтых слоў з’яўляецца грэч. назва ἄνισον. Дэталі гісторыі паасобных форм у слав. мовах (у тым ліку бел.) не вельмі ясныя. Гл. ані́с (Эт. сл. бел. мовы, 1, 115). Ст.-бел. аныжъ, ганишъ ’аніс’ < польск. (гл. Булыка, Запазыч., 26).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)