га́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. га́н
Р. га́ну
Д. га́ну
В. га́н
Т. га́нам
М. га́не

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Ган ’недахоп’ (Нас., Касп.). Каспяровіч параўновае гэта слова з зага́на ’тс’. Аднак лепш параўноўваць (бо фармальна стаіць бліжэй) з укр. га́на ’бессаромнасць, сорам, ганьба’, польск. gana, чэш. hana і г. д., якія адносяцца да слав. *ganiti ’ганьбіць і да т. п.’ (бел. га́ніць, укр. га́нити, рус. дыял. га́нить, польск. ganić, чэш. haniti). Аб слав. *ganiti падрабязней гл. Слаўскі, 1, 254–255 (там і агляд літ-ры). Форма ган, мусіць, нейкае беларускае новаўтварэнне.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

далга́ны, -га́н долга́ны

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дунга́не, -га́н дунга́не

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

даўга́ны, -га́н, см. далга́ны

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зага́на, -ы, мн. -ы, -га́н, ж.

1. Недахоп, які выклікае асуджэнне, ганебная ўласцівасць.

Тавар з заганай.

2. Фізічны недахоп.

З. вымаўлення.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дунга́не, -га́н, адз. дунга́нін, -а, м.

Народ, які жыве невялікімі групамі ў Казахстане, Кыргызстане, Узбекістане, Паўночным Кітаі.

|| ж. дунга́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. дунга́нскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

цыганы́, -о́ў, адз. -га́н, -а́, м.

Народ індыйскага паходжання, які жыве пераважна качавымі і паўкачавымі этнічнымі групамі ў розных краінах свету.

|| ж. цыга́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. цыга́нскі, -ая, -ае.

Ц. табар.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

далга́ны, ‑ган; адз. далган, ‑а, м.; далганка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. далганкі, ‑нак; ж.

Народнасць, якая жыве ў Таймырскай (Далгана-Ненецкай) нацыянальнай акрузе Краснаярскага края і гаворыць на далганскім дыялекце якуцкай мовы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дунга́не, ‑ган; адз. дунганін, ‑а, м.; дунганка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. дунганкі, ‑нак; ж.

1. Найбольш шматлікая група кітайскай народнасці хуэй, якая жыве ў Паўночна-Заходнім Кітаі.

2. Народнасць, якая жыве ў Казахскай і Кіргізскай ССР і гаворыць на дунганскай мове (перасялілася ў 19 ст. з Кітая).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)