галу́шкі
‘страва’
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы
|
мн. |
| Н. |
галу́шкі |
| Р. |
галу́шак |
| Д. |
галу́шкам |
| В. |
галу́шкі |
| Т. |
галу́шкамі |
| М. |
галу́шках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
галу́шкі, -шак (ед. галу́шка ж.) кул. галу́шки, клёцки
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
галу́шка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
галу́шка |
галу́шкі |
| Р. |
галу́шкі |
галу́шак |
| Д. |
галу́шцы |
галу́шкам |
| В. |
галу́шку |
галу́шкі |
| Т. |
галу́шкай
галу́шкаю |
галу́шкамі |
| М. |
галу́шцы |
галу́шках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
клёцкі, -цак, адз. клёцка, -і, ДМ -ццы, ж.
Галушкі з мучнога цеста або дранай бульбы, звараныя ў вадзе або малацэ.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
галу́шка, ‑і, ДМ ‑шцы; Р мн. ‑шак; ж.
1. Круглы камяк, шарык, скачаны з якога‑н. мяккага рэчыва. Галушка воску. Качаць сыр у галушкі.
2. толькі мн. (галу́шкі, ‑шак). Страва ў выглядзе дробных клёцак (з мукі або дранай бульбы), прыгатаваных на булёне ці на малацэ. Глядзелі хлопцы як на дзіва, Як дзядзька, цеста замяшаўшы, Качаў галушкі, міску ўзяўшы. Колас. З бульбы ў нас галушкі вараць, Нашу бульбу ўсюды хваляць. Русак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
галу́шки кул. галу́шкі, -шак мн.;
галу́шка ед. галу́шка, -кі ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
◎ Клёхі * галушкі, клёцкі’ (Сл. паўн.-зах.). Гл. клёцкі.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
дакача́ць сов., в разн. знач. доката́ть;
д. бялі́зну — доката́ть бельё;
д. галу́шкі — доката́ть галу́шки
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
разлу́ка, ‑і, ДМ ‑лу́цы, ж.
1. Стан паводле знач. дзеясл. разлучацца — разлучыцца.
2. Расcтанне з кім‑н. родным, блізкім. Пасля такой доўгай разлукі з домам Аленка адчувала сябе шчаслівай. Колас. На пятым годзе разлукі з родным Міргарадам .. [Сярдзюк] натхнёна ўспамінае вішняк і галушкі. Брыль.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Таўкачы́ 1 (талкачэ́) ’галушкі з талакна’ (гродз., Сл. ПЗБ). Відаць, да таўкці, таўчы, гл.
Таўкачы́ 2 ’фальбоны’ (Жд. 1). З-за знешняга падабенства да таўкач 1, гл.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)