галагу́т
назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
галагу́т |
галагу́ты |
| Р. |
галагу́та |
галагу́таў |
| Д. |
галагу́ту |
галагу́там |
| В. |
галагу́та |
галагу́таў |
| Т. |
галагу́там |
галагу́тамі |
| М. |
галагу́це |
галагу́тах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
галагу́т м., разг. пету́х голла́ндской поро́ды
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
галагу́т, ‑а, М ‑гуце, м.
Галагуцкі певень, певень галандскай пароды. Жыў-быў на свеце і певень-галагут. Вітка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)