Га́йна
назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
| Н. |
Га́йна |
| Р. |
Га́йны |
| Д. |
Га́йне |
| В. |
Га́йну |
| Т. |
Га́йнай
Га́йнаю |
| М. |
Га́йне |
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Га́йна ’логава, беспарадак’ (Янк. III). Гл. гайно́.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
гайно́
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
гайно́ |
гайны́ |
| Р. |
гайна́ |
гайно́ў |
| Д. |
гайну́ |
гайна́м |
| В. |
гайно́ |
гайны́ |
| Т. |
гайно́м |
гайна́мі |
| М. |
гайне́ |
гайна́х |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Гайно́ ’бярлога, логава’ (БРС, Шат., Бяльк., Мат. Гом., 3, Шатал.); ’бярлог’ (Яшк., Касп., Грыг., Мядзв.), таксама ’гняздо’ (Мат. Гом., 3), га́йна ’логава, беспарадак’ (Янк. III). Укр. гайно́ ’гной, кал; падсцілка з саломы для жывёлы; бярлога; беспарадак’, рус. га́йно́ ’гняздо, логава звера; гняздо птушкі; сабачая будка, палатка; хлеў; падсцілка для свіней і да т. п’. Няма ў слоўніках Слаўскага і Фасмера. Рудніцкі (531) хоча бачыць тут эўфемізм для зыходнага слова *govьno. Няпэўна. Невядома, ці ёсць нейкая сувязь з чэш. hejno, славац. hajno, польск. дыял. gajno ’стада авечак, сагнаных разам’ (аб гэтых словах гл. Махэк₂, 164).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)