ві́слы

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. ві́слы ві́слая ві́слае ві́слыя
Р. ві́слага ві́слай
ві́слае		 ві́слага ві́слых
Д. ві́сламу ві́слай ві́сламу ві́слым
В. ві́слы (неадуш.)
ві́слага (адуш.)		 ві́слую ві́слае ві́слыя (неадуш.)
ві́слых (адуш.)
Т. ві́слым ві́слай
ві́слаю		 ві́слым ві́слымі
М. ві́слым ві́слай ві́слым ві́слых

Крыніцы: piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ві́слы, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і абвіслы. У.. [Змітра] быў аброслы шчацінаю твар, даўно не стрыжаныя віслыя вусы. Мележ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Віслы ’абвіслы’ (КТС) — дзеепрыметнік на ‑lъ. Да вісе́ць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ві́сла

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Ві́сла
Р. Ві́слы
Д. Ві́сле
В. Ві́слу
Т. Ві́слай
Ві́слаю
М. Ві́сле

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

пру́сы, ‑аў; адз. прус, ‑а, м.

Група балтыйскіх плямён, якія насялялі паўднёвае ўзбярэжжа Балтыйскага мора паміж ніжнім цячэннем рэк Віслы і Нёмана і былі заваяваны ў 13 ст. нямецкімі рыцарамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Віслаголле ’вісячыя галіны вярбы’ (КТС). Да ві́слы (гл.) і го́лле (гл. галіна).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Віславаты ’абвіслы’ (КТС) утворана ад дзеепрыметніка ві́слы і суф. ‑ват‑ы. Да вісець (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Віслу́ха ’гатунак ігрушы’ (Бес.). Да віслы (гл.). Утворана пры дапамозе экспрэсіўнага суф. ‑ух‑а. Параўн. серб.-харв. вису́љак ’гатунак ігрушы’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Віслагу́бец ’чалавек з тоўстымі абвіслымі губамі’ (глус., Янк. Мат.). Да ві́слы (гл.) і губы + суф. ‑ец (< ‑ьcь). Сюды ж віслагу́бы і віслагу́буй (Янк. Мат.). Канчатак ‑уй — тыповы палескі пераход ы → у.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Віславухі ’з абвіслымі вялікімі вушамі’ (БРС, КТС, Мядзв., Нас., Касп., Сцяшк.). Укр. вислоу́хий ’тс’, рус. вислоухий: алан. ’глухі’, перм., арханг., кастр., варон., паўдн.-сіб. ’вялы, павольны, някемлівы, нярупны, няўважлівы’. Усходнеславянскае. Да ві́слы (гл.) і ‑ву́хі (гл. вушы).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)