Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
пру́сы, ‑аў; адз. прус, ‑а, м.
Група балтыйскіх плямён, якія насялялі паўднёвае ўзбярэжжа Балтыйскага мора паміж ніжнім цячэннем рэк Віслы і Нёмана і былі заваяваны ў 13 ст. нямецкімі рыцарамі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Віслаголле ’вісячыя галіны вярбы’ (КТС). Да ві́слы (гл.) і го́лле (гл. галіна).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Віславаты ’абвіслы’ (КТС) утворана ад дзеепрыметніка ві́слы і суф. ‑ват‑ы. Да вісець (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Віслу́ха ’гатунак ігрушы’ (Бес.). Да віслы (гл.). Утворана пры дапамозе экспрэсіўнага суф. ‑ух‑а. Параўн. серб.-харв.вису́љак ’гатунак ігрушы’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Віслагу́бец ’чалавек з тоўстымі абвіслымі губамі’ (глус., Янк. Мат.). Да ві́слы (гл.) і губы + суф. ‑ец (< ‑ьcь). Сюды ж віслагу́бы і віслагу́буй (Янк. Мат.). Канчатак ‑уй — тыповы палескі пераход ы → у.