віску́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. віску́н віскуны́
Р. віскуна́ віскуно́ў
Д. віскуну́ віскуна́м
В. віскуна́ віскуно́ў
Т. віскуно́м віскуна́мі
М. віскуне́ віскуна́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

віску́н, -на́ м., разг. визгу́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

віску́н, ‑а, м.

Разм. Той, хто многа вішчыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Віскун ’той, хто вішчыць’ (КТС, М. Ракітны). Да віск (гл.). Утворана пры дапамозе суф. ‑ун (< unъ).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

віску́ха, ‑і, ДМ ‑кусе, ж.

Жан. да віскун.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

визгу́н разг. віску́н, -на́ м.; піску́н, -на́ м.; скавыту́н, -на́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)