віні́цца
дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, зваротны, 2-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
віню́ся |
віні́мся |
| 2-я ас. |
віні́шся |
вініце́ся |
| 3-я ас. |
віні́цца |
віня́цца |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
віні́ўся |
віні́ліся |
| ж. |
віні́лася |
| н. |
віні́лася |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
віні́ся |
віні́цеся |
Крыніцы:
dzsl2007,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
віні́цца, ‑нюся, ‑нішся, ‑ніцца; незак.
Разм. Тое, што і вінаваціцца.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Вініцца ’прызнавацца ў віне’; ’слухацца, падпарадкоўвацца’; ’правініцца’ (КТС). Укр. вини́тися ’прызнавацца ў віне’, рус. виниться ’прызнаваць за сабою віну, прасіць прабачэння’; ’быць абвінавачаным’, смал. ’прызнаваць чыю-небудзь уладу, падпарадкоўвацца’, польск. winić się ’прызнаваць сваю віну’. Зваротная форма да вініць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
вини́ться уст., прост. віні́цца, прызнава́цца (у чым); прызнава́ць (сваю́) віну́; (каяться) ка́яцца.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)