вінтавы́

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. вінтавы́ вінтава́я вінтаво́е вінтавы́я
Р. вінтаво́га вінтаво́й
вінтаво́е		 вінтаво́га вінтавы́х
Д. вінтаво́му вінтаво́й вінтаво́му вінтавы́м
В. вінтавы́ (неадуш.)
вінтаво́га (адуш.)		 вінтаву́ю вінтаво́е вінтавы́я (неадуш.)
вінтавы́х (адуш.)
Т. вінтавы́м вінтаво́й
вінтаво́ю		 вінтавы́м вінтавы́мі
М. вінтавы́м вінтаво́й вінтавы́м вінтавы́х

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

вінтавы́ винтово́й; см. вінт I

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вінтавы́, ‑ая, ‑ое.

1. Які мае дачыненне да вінта ​1; на вінту, на вінтах. Вінтавы прэс.

2. Які прыводзіцца ў рух вінтом ​1 (у 2 знач.). Вінтавы самалёт. Вінтавы буксір.

3. Які нагадвае сабою вінт ​1. Вінтавая лесвіца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вінт¹, -а́, М -нце́, мн. -ы́, -о́ў, м.

Частка рухавіка парахода, самалёта і пад. ў выглядзе лопасцей, замацаваных на вале.

|| прым. вінтавы́, -а́я, -о́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

папяро́чна-вінтавы́

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. папяро́чна-вінтавы́ папяро́чна-вінтава́я папяро́чна-вінтаво́е папяро́чна-вінтавы́я
Р. папяро́чна-вінтаво́га папяро́чна-вінтаво́й
папяро́чна-вінтаво́е		 папяро́чна-вінтаво́га папяро́чна-вінтавы́х
Д. папяро́чна-вінтаво́му папяро́чна-вінтаво́й папяро́чна-вінтаво́му папяро́чна-вінтавы́м
В. папяро́чна-вінтавы́ (неадуш.)
папяро́чна-вінтаво́га (адуш.)		 папяро́чна-вінтаву́ю папяро́чна-вінтаво́е папяро́чна-вінтавы́я (неадуш.)
папяро́чна-вінтавы́х (адуш.)
Т. папяро́чна-вінтавы́м папяро́чна-вінтаво́й
папяро́чна-вінтаво́ю		 папяро́чна-вінтавы́м папяро́чна-вінтавы́мі
М. папяро́чна-вінтавы́м папяро́чна-вінтаво́й папяро́чна-вінтавы́м папяро́чна-вінтавы́х

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

па́русна-вінтавы́

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. па́русна-вінтавы́ па́русна-вінтава́я па́русна-вінтаво́е па́русна-вінтавы́я
Р. па́русна-вінтаво́га па́русна-вінтаво́й
па́русна-вінтаво́е		 па́русна-вінтаво́га па́русна-вінтавы́х
Д. па́русна-вінтаво́му па́русна-вінтаво́й па́русна-вінтаво́му па́русна-вінтавы́м
В. па́русна-вінтавы́ (неадуш.)
па́русна-вінтаво́га (адуш.)		 па́русна-вінтаву́ю па́русна-вінтаво́е па́русна-вінтавы́я (неадуш.)
па́русна-вінтавы́х (адуш.)
Т. па́русна-вінтавы́м па́русна-вінтаво́й
па́русна-вінтаво́ю		 па́русна-вінтавы́м па́русна-вінтавы́мі
М. па́русна-вінтавы́м па́русна-вінтаво́й па́русна-вінтавы́м па́русна-вінтавы́х

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

винтово́й техн.

1. шру́бавы;

2. вінтавы́; см. винт​I;

3. (спиральный) спіра́льны; (витой) ві́ты;

винтовая ле́стница ві́тая ле́свіца, ві́тыя ўсхо́ды.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прэс, ‑а, м.

1. Машына, прыстасаванне для апрацоўкі матэрыялаў піскам. Ручны прэс. Гідраўлічны прэс. Вінтавы прэс. // Прылада або цяжар для надання формы чаму‑н., ушчыльнення чаго‑н., выціскання вадкасці з чаго‑н.

2. Тое, што і прэс-пап’е.

3. перан. Пра тое, што прыгнятае, прыціскае каго‑, што‑н. Цэнзурны прэс буржуазнага друку.

•••

Брушны прэс — група мышцаў брушной поласці і дыяфрагмы.

[Ад лац. pressus — ціск.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вінт 1 ’болт са спіральнай нарэзкай шруба’ (КТС, БРС). Укр. гвінт, рус. винт, макед., балг. винт ’тс’, чэш. народн. vint ’нарэзка шруба’. Запазычана з рус. мовы (Крукоўскі, Уплыў, 27) < польск. gwint ’вінт’ < ням. Gewinde ’нарэзка’, winden ’абвіваць, намотваць, круціць’ (Брукнер, 165; Шанскі, 1, В, 101; Фасмер, 1, 317). Цалкам магчыма, што бел. вінт паходзіць непасрэдна з польск. мовы. Сюды ж вінтавы́.

Вінт 2 ’частка рухавіка парахода ці самалёта ў выглядзе лопасцей, замацаваных на валу’. Запазычана з рус. мовы (Крукоўскі, Уплыў, 98).

Вінт 3 ’карцёжная гульня’ (БРС, КТС). Запазычана з рус. мовы; параўн. винт ’тс’ < ням. Gewinde. Да вінт 1 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)