вінтавы́

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. вінтавы́ вінтава́я вінтаво́е вінтавы́я
Р. вінтаво́га вінтаво́й
вінтаво́е		 вінтаво́га вінтавы́х
Д. вінтаво́му вінтаво́й вінтаво́му вінтавы́м
В. вінтавы́ (неадуш.)
вінтаво́га (адуш.)		 вінтаву́ю вінтаво́е вінтавы́я (неадуш.)
вінтавы́х (адуш.)
Т. вінтавы́м вінтаво́й
вінтаво́ю		 вінтавы́м вінтавы́мі
М. вінтавы́м вінтаво́й вінтавы́м вінтавы́х

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

вінтавы́ винтово́й; см. вінт I

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вінтавы́, ‑ая, ‑ое.

1. Які мае дачыненне да вінта ​1; на вінту, на вінтах. Вінтавы прэс.

2. Які прыводзіцца ў рух вінтом ​1 (у 2 знач.). Вінтавы самалёт. Вінтавы буксір.

3. Які нагадвае сабою вінт ​1. Вінтавая лесвіца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вінтавы́ тэх Schráuben-;

вінтавая перада́ча Schráubengetriebe n -s -;

вінтава́я спружы́на Schráubenfeder f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

вінт¹, -а́, М -нце́, мн. -ы́, -о́ў, м.

Частка рухавіка парахода, самалёта і пад. ў выглядзе лопасцей, замацаваных на вале.

|| прым. вінтавы́, -а́я, -о́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

папяро́чна-вінтавы́

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. папяро́чна-вінтавы́ папяро́чна-вінтава́я папяро́чна-вінтаво́е папяро́чна-вінтавы́я
Р. папяро́чна-вінтаво́га папяро́чна-вінтаво́й
папяро́чна-вінтаво́е		 папяро́чна-вінтаво́га папяро́чна-вінтавы́х
Д. папяро́чна-вінтаво́му папяро́чна-вінтаво́й папяро́чна-вінтаво́му папяро́чна-вінтавы́м
В. папяро́чна-вінтавы́ (неадуш.)
папяро́чна-вінтаво́га (адуш.)		 папяро́чна-вінтаву́ю папяро́чна-вінтаво́е папяро́чна-вінтавы́я (неадуш.)
папяро́чна-вінтавы́х (адуш.)
Т. папяро́чна-вінтавы́м папяро́чна-вінтаво́й
папяро́чна-вінтаво́ю		 папяро́чна-вінтавы́м папяро́чна-вінтавы́мі
М. папяро́чна-вінтавы́м папяро́чна-вінтаво́й папяро́чна-вінтавы́м папяро́чна-вінтавы́х

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

па́русна-вінтавы́

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. па́русна-вінтавы́ па́русна-вінтава́я па́русна-вінтаво́е па́русна-вінтавы́я
Р. па́русна-вінтаво́га па́русна-вінтаво́й
па́русна-вінтаво́е		 па́русна-вінтаво́га па́русна-вінтавы́х
Д. па́русна-вінтаво́му па́русна-вінтаво́й па́русна-вінтаво́му па́русна-вінтавы́м
В. па́русна-вінтавы́ (неадуш.)
па́русна-вінтаво́га (адуш.)		 па́русна-вінтаву́ю па́русна-вінтаво́е па́русна-вінтавы́я (неадуш.)
па́русна-вінтавы́х (адуш.)
Т. па́русна-вінтавы́м па́русна-вінтаво́й
па́русна-вінтаво́ю		 па́русна-вінтавы́м па́русна-вінтавы́мі
М. па́русна-вінтавы́м па́русна-вінтаво́й па́русна-вінтавы́м па́русна-вінтавы́х

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ВІНТАВЫ́ СПУСК,

прыстасаванне для спуску сыпкіх і кускавых грузаў пад дзеяннем уласнай вагі; сродак гравітацыйнага транспартавання. Вышыня да 100 м і болей, прадукцыйнасць да 500 т/гадз пры дыяметры трубы 1,2—1,5 м. Выкарыстоўваецца на шматпавярховых складах, прамысл. прадпрыемствах, у горнай прам-сці.

т. 4, с. 187

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ВІНТАВЫ́ РУХ цвёрдага цела, механічны рух, які складаецца з прамалінейнага паступальнага руху з пастаяннай скорасцю і вярчальнага руху з пастаяннай вуглавой скорасцю вакол восі, паралельнай напрамку паступальнай скорасці. Адрозніваюць прававінтавы (вектары вуглавой скорасці вярчэння і паступальнай скорасці накіраваны ў адзін бок) і левавінтавы рух (гэтыя вектары накіраваны ў розныя бакі). Любы складаны рух цвёрдага цела можна выявіць як серыю элементарных (імгненных) вінтавых рухаў, пры гэтым вось вінтавога руха наз. імгненнай вінтавой воссю, якая бесперапынна змяняе свой напрамак у прасторы і ў рухомым целе.

т. 4, с. 187

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Hébebock

m -(e)s, -böcke тэх. вінтавы́ [шру́бавы] пад’ёмнік, дамкра́т

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)