нарэ́зка, -і, ДМ -зцы, ж.

1. гл. нарэзаць.

2. Вінтавая разьба, якая робіцца звонку або ўнутры прадмета.

Вінтавая н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

заціска́чка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.

Прыстасаванне для заціскання. Вінтавая заціскачка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вінтавы́

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. вінтавы́ вінтава́я вінтаво́е вінтавы́я
Р. вінтаво́га вінтаво́й
вінтаво́е		 вінтаво́га вінтавы́х
Д. вінтаво́му вінтаво́й вінтаво́му вінтавы́м
В. вінтавы́ (неадуш.)
вінтаво́га (адуш.)		 вінтаву́ю вінтаво́е вінтавы́я (неадуш.)
вінтавы́х (адуш.)
Т. вінтавы́м вінтаво́й
вінтаво́ю		 вінтавы́м вінтавы́мі
М. вінтавы́м вінтаво́й вінтавы́м вінтавы́х

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

разьба́, -ы́, ж.

1. гл. рэзаць.

2. Узор, малюнак, выразаны на цвёрдых матэрыялах.

Р. па дрэве.

Мастацкая р.

3. Вінтавая нарэзка.

|| прым. разьбя́рны, -ая, -ае і разьбо́вы, -ая, -ае (да 3 знач.).

Разьбярны інструмент.

Разьбовае кальцо.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

нарэ́зка, ‑і, ДМ ‑зцы, ж.

1. Дзеянне паводле дзеясл. нарэзаць (у 4–9 знач.).

2. Вінтавыя канаўкі, разьба, якія робяцца звонку або ўнутры прадмета. Вінтавая нарэзка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

папяро́чна-вінтавы́

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. папяро́чна-вінтавы́ папяро́чна-вінтава́я папяро́чна-вінтаво́е папяро́чна-вінтавы́я
Р. папяро́чна-вінтаво́га папяро́чна-вінтаво́й
папяро́чна-вінтаво́е		 папяро́чна-вінтаво́га папяро́чна-вінтавы́х
Д. папяро́чна-вінтаво́му папяро́чна-вінтаво́й папяро́чна-вінтаво́му папяро́чна-вінтавы́м
В. папяро́чна-вінтавы́ (неадуш.)
папяро́чна-вінтаво́га (адуш.)		 папяро́чна-вінтаву́ю папяро́чна-вінтаво́е папяро́чна-вінтавы́я (неадуш.)
папяро́чна-вінтавы́х (адуш.)
Т. папяро́чна-вінтавы́м папяро́чна-вінтаво́й
папяро́чна-вінтаво́ю		 папяро́чна-вінтавы́м папяро́чна-вінтавы́мі
М. папяро́чна-вінтавы́м папяро́чна-вінтаво́й папяро́чна-вінтавы́м папяро́чна-вінтавы́х

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

па́русна-вінтавы́

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. па́русна-вінтавы́ па́русна-вінтава́я па́русна-вінтаво́е па́русна-вінтавы́я
Р. па́русна-вінтаво́га па́русна-вінтаво́й
па́русна-вінтаво́е		 па́русна-вінтаво́га па́русна-вінтавы́х
Д. па́русна-вінтаво́му па́русна-вінтаво́й па́русна-вінтаво́му па́русна-вінтавы́м
В. па́русна-вінтавы́ (неадуш.)
па́русна-вінтаво́га (адуш.)		 па́русна-вінтаву́ю па́русна-вінтаво́е па́русна-вінтавы́я (неадуш.)
па́русна-вінтавы́х (адуш.)
Т. па́русна-вінтавы́м па́русна-вінтаво́й
па́русна-вінтаво́ю		 па́русна-вінтавы́м па́русна-вінтавы́мі
М. па́русна-вінтавы́м па́русна-вінтаво́й па́русна-вінтавы́м па́русна-вінтавы́х

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вінтавы́, ‑ая, ‑ое.

1. Які мае дачыненне да вінта ​1; на вінту, на вінтах. Вінтавы прэс.

2. Які прыводзіцца ў рух вінтом ​1 (у 2 знач.). Вінтавы самалёт. Вінтавы буксір.

3. Які нагадвае сабою вінт ​1. Вінтавая лесвіца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

разьба́, ‑ы, ж.

1. Вырэзванне ўзораў, малюнкаў на цвёрдых матэрыялах. Мастацкая разьба.

2. Узор, малюнак, выразаны на цвёрдых матэрыялах. Хаты не проста цяп-ляп, а шаляваныя, з разьбой на белых ці блакітных ліштвах. Брыль.

3. Вінтавая нарэзка. Унутраная разьба. Знешняя разьба. □ Я глянуў на Тарасюка. Ён закручваў вечка біклагі і ніяк не мог трапіць на разьбу. Рукі ў яго дрыжалі. С. Александровіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ле́свіца, ‑ы, ж.

1. Збудаванне ў выглядзе раду ступенек для пад’ёму і спуску. Каменная лесвіца. Вінтавая лесвіца. □ Адразу за дзвярыма вузкая лесвіца з драўлянымі слізкімі парэнчамі. Галавач. Экскурсанты з шумам і жартамі падымаліся па лесвіцы. Краўчанка.

2. Пераноснае прыстасаванне для пад’ёму і спуску; драбіны (у 1 знач.). Адзін баец пайшоў у пуню, другі на дрывотню, а Свідзерскі па лесвіцы, прыстаўленай да зашчытка, палез на гарышча. Хомчанка. [Валодзя] перавёў позірк на Стася, які ўжо сядзеў на маленькай стаячай лесвіцы, накшталт тых, што бываюць у бібліятэках. Шамякін.

3. перан. Паслядоўнае размяшчэнне па ўзыходзячай лініі, ад ніжэйшага да вышэйшага (якіх‑н. прадметаў, асоб, чыноў і пад.). Іерархічная лесвіца. Класіфікацыйная лесвіца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)