віно́ўніца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. віно́ўніца віно́ўніцы
Р. віно́ўніцы віно́ўніц
Д. віно́ўніцы віно́ўніцам
В. віно́ўніцу віно́ўніц
Т. віно́ўніцай
віно́ўніцаю		 віно́ўніцамі
М. віно́ўніцы віно́ўніцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

віно́ўніца ж. вино́вница

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

віно́ўніца, ‑ы, ж.

Жан. да віноўнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

віно́ўнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто вінаваты ў чым-н., хто з’яўляецца прычынай, крыніцай чаго-н.

В. бедства.

В. урачыстасці (жарт.).

|| ж. віно́ўніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вино́вница віно́ўніца, -цы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Віно́ўнік ’вінаваты ў чым-небудзь; той, хто з’яўляецца прычынай чаго-небудзь’, рус. виновник ’крыніца прычыны чаго-небудзь’, тамб. ’ландыш, Convallaria majalis’, горк. ’мудранка, Paris quadrifolia L.’, ст.-рус. виновникъ ’вінаваты; даўжнік’ серб.-харв. ви́новник ’тс’, макед., балг. виновник ’вінаваты’. Лексема ўтворана ад асновы прыметніка vin‑ov‑ьnъ (віноўны) і суф. ‑нік. Сюды ж віноўніца (< vinov‑ьn‑ic‑a).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)