Віле́нка

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Віле́нка
Р. Віле́нкі
Д. Віле́нцы
В. Віле́нку
Т. Віле́нкай
Віле́нкаю
М. Віле́нцы

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Віленка ’посцілка, тканая на нейкі ўзор’ (КТС, Р. Сабаленка). Утворана шляхам лексічнай кандэнсацыі ад віленская посцілка пры дапамозе прадуктыўнага суф. ‑к‑а.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)