ві́кінг, -а, мн. -і, -аў, м.

Старажытнаскандынаўскі марскі воін, удзельнік марскіх паходаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ві́кінг

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ві́кінг ві́кінгі
Р. ві́кінга ві́кінгаў
Д. ві́кінгу ві́кінгам
В. ві́кінга ві́кінгаў
Т. ві́кінгам ві́кінгамі
М. ві́кінгу ві́кінгах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ві́кінг м., ист. ви́кинг

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ві́кінг, ‑а, м.

Гіст. Старажытнаскандынаўскі марскі воін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вікінг ’старажытнаскандынаўскі марскі воін, член рабаўніцкіх марскіх дружын, якія ў VIII–XII стст. нападалі і грабілі еўрапейскія краіны’ (БРС, КТС). Гістарычны тэрмін, запазычаны з рус. викинг (Крукоўскі, Уплыў, 86) < швед. viking < ст.-ісл. vîkingr ’пірат, марскі рабаўнік’, ісл. víking ’паход вікінгаў, пірацтва’ < vîg ’барацьба, бой, забойства’ (Шанскі, 1, В, 97; Ёўгансон, 1, 114–115; Фальк-Торп, 1377).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ви́кинг ист. ві́кінг, -га м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)