вяшчу́ха

‘жанчына’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. вяшчу́ха вяшчу́хі
Р. вяшчу́хі вяшчу́х
Д. вяшчу́се вяшчу́хам
В. вяшчу́ху вяшчу́х
Т. вяшчу́хай
вяшчу́хаю		 вяшчу́хамі
М. вяшчу́се вяшчу́хах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вяшчу́ха

‘прадмет; з'ява’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. вяшчу́ха вяшчу́хі
Р. вяшчу́хі вяшчу́х
Д. вяшчу́се вяшчу́хам
В. вяшчу́ху вяшчу́хі
Т. вяшчу́хай
вяшчу́хаю		 вяшчу́хамі
М. вяшчу́се вяшчу́хах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вяшчу́ха ж. вещу́нья, предсказа́тельница, прорица́тельница

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Вяшчу́ха (БРС, КТС). Укр. віщуха (Грынч.). Да вяшчаць (гл.). Утварэнне па тыпу шаптаць: шаптуха; гл. аб гэтым Слаўскі, SP, 74–75.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вяшчу́нка ж., см. вяшчу́ха

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)