вя́цічы

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. вя́цічы
Р. вя́цічаў
Д. вя́цічам
В. вя́цічаў
Т. вя́цічамі
М. вя́цічах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вя́цічы, -чаў ист. вя́тичи

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вя́цічы, ‑аў.

Старажытнае ўсходнеславянскае племя, якое ўвайшло ў склад рускай народнасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вя́тичи мн., ист. вя́цічы, -чаў.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)