вя́цічы
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, множны лік, множналікавы
|
мн. |
| Н. |
вя́цічы |
| Р. |
вя́цічаў |
| Д. |
вя́цічам |
| В. |
вя́цічаў |
| Т. |
вя́цічамі |
| М. |
вя́цічах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
вя́цічы, -чаў ист. вя́тичи
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
вя́цічы, ‑аў.
Старажытнае ўсходнеславянскае племя, якое ўвайшло ў склад рускай народнасці.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Вяцічы 3/275; 5/560, 561; 9/28, 102, 192, 455, 464, 577; 10/458
Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)
ВЯ́ЦІЧЫ,
усходнеславянская племянная групоўка ў бас. Акі. Паводле «Аповесці мінулых гадоў», вяцічы разам з радзімічамі прыйшлі з ляшскіх (прапольскіх) зямель. У 9 — сярэдзіне 10 ст. плацілі даніну хазарам, потым — кіеўскім князям. Займаліся земляробствам і жывёлагадоўляй. Археал. помнікі вяцічаў — селішчы, гарадзішчы, курганныя могільнікі з трупаспаленнем (8—11 ст.) і трупапалажэннем (11—14 ст.). У 11—12 ст. у зямлі вяцічаў узніклі гарады Масква, Колцеск, Дзедаслаў, Нерынск і інш. У 2-й пал. 12 ст. тэр. вяцічаў падзелена суздальскімі і чарнігаўскімі князямі. Як культурна-этнагр. група вяцічы зніклі ў 13—14 ст.
т. 4, с. 404
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
вя́тичи мн., ист. вя́цічы, -чаў.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)