вятру́га
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
вятру́га |
вятру́гі |
| Р. |
вятру́гі |
вятру́г |
| Д. |
вятру́гу |
вятру́гам |
| В. |
вятру́гу |
вятру́гі |
| Т. |
вятру́гам |
вятру́гамі |
| М. |
вятру́гу |
вятру́гах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
вятру́га м., разг. ветри́ще
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
вятру́га, ‑і, М ‑рузе, м.
Разм. Моцны, халодны вецер. А ўзімку, калі на вуліцы лютуе вятруга, .. як добра пайсці на вячоркі ці на ігрышча. Скрыган.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Вятру́га ’моцны вецер’ (Байк. і Некр., КТС). Укр. вітрюга ’тс’ (Грынч.). Ад асновы ветр‑ і суф. ‑уга, у дадзеным выпадку з узмацняльным адценнем. Адносна словаўтварэння гл. Слаўскі, SP, 68.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)