вятру́га

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. вятру́га вятру́гі
Р. вятру́гі вятру́г
Д. вятру́гу вятру́гам
В. вятру́гу вятру́гі
Т. вятру́гам вятру́гамі
М. вятру́гу вятру́гах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

вятру́га м., разг. ветри́ще

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вятру́га, ‑і, М ‑рузе, м.

Разм. Моцны, халодны вецер. А ўзімку, калі на вуліцы лютуе вятруга, .. як добра пайсці на вячоркі ці на ігрышча. Скрыган.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вятру́га м разм ein stárker Wind

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Вятру́га ’моцны вецер’ (Байк. і Некр., КТС). Укр. вітрюга ’тс’ (Грынч.). Ад асновы ветр‑ і суф. ‑уга, у дадзеным выпадку з узмацняльным адценнем. Адносна словаўтварэння гл. Слаўскі, SP, 68.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)