вяста́лка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. вяста́лка вяста́лкі
Р. вяста́лкі вяста́лак
Д. вяста́лцы вяста́лкам
В. вяста́лку вяста́лак
Т. вяста́лкай
вяста́лкаю		 вяста́лкамі
М. вяста́лцы вяста́лках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вяста́лка ж. веста́лка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вяста́лка, ‑і, ДМ ‑лцы; Р мн. ‑лак; ж.

У старажытных рымлян — жрыца Весты, багіні дамашняга ачага.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вясталка ’жрыца старажытнарымскай багіні Весты — захавальніцы дамашняга агню’ (БРС, КТС), укр., рус. весталка, польск. westalka і г. д. Запазычана з польск. ці з рус. мовы; у якой < з франц. vestale (Фасмер, 1, 304) або непасрэдна з лац. (у канцы XVIII ст.) паводле Шанскага, 1, В, 74.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

веста́лка миф. вяста́лка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)