вяршы́нны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. вяршы́нны вяршы́нная вяршы́ннае вяршы́нныя
Р. вяршы́ннага вяршы́ннай
вяршы́ннае		 вяршы́ннага вяршы́нных
Д. вяршы́ннаму вяршы́ннай вяршы́ннаму вяршы́нным
В. вяршы́нны (неадуш.)
вяршы́ннага (адуш.)		 вяршы́нную вяршы́ннае вяршы́нныя (неадуш.)
вяршы́нных (адуш.)
Т. вяршы́нным вяршы́ннай
вяршы́ннаю		 вяршы́нным вяршы́ннымі
М. вяршы́нным вяршы́ннай вяршы́нным вяршы́нных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

вяршы́нны верши́нный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вяршы́нны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да вяршыні.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вяршы́ня, -і, мн. -і, -шы́нь, ж.

Самы верх, верхняя частка (гары, дрэва і пад.).

В.

Гімалаяў.

Вяршыні дубоў.

На вяршыні славы (перан.). В. вугла (пункт перасячэння дзвюх прамых, што ўтвараюць вугал).

|| прым. вяршы́нны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

верши́нный вяршы́нны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Вяршы́ня ’верхняя частка чаго-небудзь: гары, будынка, дрэва’ (КТС, БРС). Беларуская інавацыя, якая ўзнікла ў выніку пераўтварэння прасл. vьrš‑ina пад уплывам лексем з суф. ‑ynʼi ці, у прыватнасці, літ. viršūnė ’тс’, што выклікала змякчэнне зычнай у суфіксе. Параўн. таксама вяршы́на (гл.). Сюды ж вяршынны.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)