вянцо́вы

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. вянцо́вы вянцо́вая вянцо́вае вянцо́выя
Р. вянцо́вага вянцо́вай
вянцо́вае		 вянцо́вага вянцо́вых
Д. вянцо́ваму вянцо́вай вянцо́ваму вянцо́вым
В. вянцо́вы (неадуш.)
вянцо́вага (адуш.)		 вянцо́вую вянцо́вае вянцо́выя (неадуш.)
вянцо́вых (адуш.)
Т. вянцо́вым вянцо́вай
вянцо́ваю		 вянцо́вым вянцо́вымі
М. вянцо́вым вянцо́вай вянцо́вым вянцо́вых

Крыніцы: piskunou2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вяне́ц, -нца́, мн. -нцы́, -нцо́ў, м.

1. Тое, што і вянок (у 1 знач.).

2. Карона, якую трымаюць над галовамі маладых у час вянчання (уст.).

Пайсці пад в. (уступіць у шлюб).

3. перан., чаго. Апошняя найвышэйшая ступень, паспяховае завяршэнне чаго-н. як узнагарода за працу, старанні (высок.).

В. дасягненняў.

4. Арэол, радужны круг вакол нябеснага свяціла, вакол галавы на іконе.

5. У драўляным зрубе: чатыры бервяны як узаемазвязанае звяно.

|| памянш. ве́нчык, -а, мн. -і, -аў, м. (да 4 знач.).

|| прым. вяне́чны, -ая, -ае (да 1, 2, 4 і 5 знач.) і вянцо́вы, -ая, -ае (да 1, 2, 4 і 5 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вене́чный

1. вяне́чны; вянцо́вы; см. вене́ц​I 4, 5;

2. анат. вяне́чны;

вене́чный шов вяне́чнае шво;

вене́чные арте́рии вяне́чныя артэ́рыі;

вене́чная ве́на вяне́чная ве́на.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)