вяле́бны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
вяле́бны |
вяле́бная |
вяле́бнае |
вяле́бныя |
| Р. |
вяле́бнага |
вяле́бнай
вяле́бнае |
вяле́бнага |
вяле́бных |
| Д. |
вяле́бнаму |
вяле́бнай |
вяле́бнаму |
вяле́бным |
| В. |
вяле́бны (неадуш.)
вяле́бнага (адуш.) |
вяле́бную |
вяле́бнае |
вяле́бныя (неадуш.)
вяле́бных (адуш.) |
| Т. |
вяле́бным |
вяле́бнай
вяле́бнаю |
вяле́бным |
вяле́бнымі |
| М. |
вяле́бным |
вяле́бнай |
вяле́бным |
вяле́бных |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Вяле́бны ’хвалебны; прападобны’ (Нас.), вяле́бнасць (Нас.). Ст.-бел. велебный, велебность (з XV ст.; Булыка, Запазыч.). З польск. wielebny, wielebność ’тс’ (Кюнэ, Poln., 113; Булыка, Запазыч., 59). Параўн. ве́льбіць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
преподо́бный прападо́бны, найпадо́бны; вяле́бны.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)