выхава́льніца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. выхава́льніца выхава́льніцы
Р. выхава́льніцы выхава́льніц
Д. выхава́льніцы выхава́льніцам
В. выхава́льніцу выхава́льніц
Т. выхава́льніцай
выхава́льніцаю		 выхава́льніцамі
М. выхава́льніцы выхава́льніцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

выхава́льніца ж. воспита́тельница

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

выхава́льніца, ‑ы, ж.

Жан. да выхавальнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

выхава́льнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто выхоўвае або выхаваў каго-н.

Школьны в.

|| ж. выхава́льніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. выхава́льніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

воспита́тельница выхава́льніца, -цы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

выхава́целька ж., разг., см. выхава́льніца

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дуэ́ння, ‑і, ж.

Уст. Апякунка, выхавальніца маладой жанчыны-дваранкі ў Іспаніі і некаторых іншых краінах.

[Ісп. duēna.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гуверна́нтка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Выхавальніца ў буржуазных і дваранскіх сем’ях, звычайна іншаземка, якую наймалі для выхавання дзяцей і першапачатковага навучання грамаце.

[Фр. gouvernante.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бо́нна, ‑ы, ж.

Выхавальніца малых дзяцей (звычайна іншаземка) у дваранскіх і буржуазных сем’ях дарэвалюцыйнай Расіі. І вырашыла [Алаіза], хоць з голаду будзе паміраць, а ў бонны, у гувернанткі не пойдзе. Арабей.

[Ад фр. bonne — нянька.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)