выско́кваць

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. выско́кваю выско́кваем
2-я ас. выско́кваеш выско́кваеце
3-я ас. выско́квае выско́кваюць
Прошлы час
м. выско́кваў выско́квалі
ж. выско́квала
н. выско́квала
Загадны лад
2-я ас. выско́квай выско́квайце
Дзеепрыслоўе
цяп. час выско́кваючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

выско́кваць несов., см. выска́кваць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

выско́кваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да выскачыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

выцмы́гваць

‘выбягаць, выскокваць’

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. выцмы́гваю выцмы́гваем
2-я ас. выцмы́гваеш выцмы́гваеце
3-я ас. выцмы́гвае выцмы́гваюць
Прошлы час
м. выцмы́гваў выцмы́гвалі
ж. выцмы́гвала
н. выцмы́гвала
Загадны лад
2-я ас. выцмы́гвай выцмы́гвайце
Дзеепрыслоўе
цяп. час выцмы́гваючы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Выгэ́льцваць ’выскокваць’ (Сцяц.). Да незафіксаванага гэ́льцаць, магчыма, варыянт ад гэ́цаць ’скакаць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Скача́г ‘малы язь’ (ТС). Паводле Усачовай (Слав. ихт. терм., 73), да скакаць (гл.), бо можа выскокваць з вады, параўн. рус. лету́н ‘дробны лешч’; суф. ‑аг < ‑ак?

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ По́ршаўлі мн. л. ’грузды’ (Сцяшк. Сл.). Імаверна, роднаснае да порхаўка (гл.), звязанае з порхлы ’рассыпісты’ ці з іншымі значэннямі слоў з аднаго гнязда з коранем порх‑ / поре-, такімі, як ’сыпаць, кідаць’, ’прарастаць’, ’выскокваць’, ’даваць парасткі’, ’лушчыцца’, параўн. рус. дыял. поршни ’высыпка прышчоў на твары’, чэш. дыял. perša ’рабацінне’ (Мяркулава. Этимология- — 1970, 154). Магчыма, балтызм, параўн. літ. purslas ’пеністая сліна’, pursti ’разбухаць’ і пад.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

выма́хивать несов., прост.

1. (махая, выгонять) выганя́ць;

выма́хивать мух выганя́ць мух;

2. (выхватывать с размаху) выхо́пліваць;

3. (стремительно выбегать, выезжать откуда, куда-л.) выбяга́ць, выско́кваць;

4. (вырастать, становиться высоким) выма́хваць, выганя́ць, выраста́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)