вы́пучаны

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. вы́пучаны вы́пучаная вы́пучанае вы́пучаныя
Р. вы́пучанага вы́пучанай
вы́пучанае		 вы́пучанага вы́пучаных
Д. вы́пучанаму вы́пучанай вы́пучанаму вы́пучаным
В. вы́пучаны (неадуш.)
вы́пучанага (адуш.)		 вы́пучаную вы́пучанае вы́пучаныя (неадуш.)
вы́пучаных (адуш.)
Т. вы́пучаным вы́пучанай
вы́пучанаю		 вы́пучаным вы́пучанымі
М. вы́пучаным вы́пучанай вы́пучаным вы́пучаных

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вы́пучаны

дзеепрыметнік, залежны стан, прошлы час, закончанае трыванне

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. вы́пучаны вы́пучаная вы́пучанае вы́пучаныя
Р. вы́пучанага вы́пучанай
вы́пучанае		 вы́пучанага вы́пучаных
Д. вы́пучанаму вы́пучанай вы́пучанаму вы́пучаным
В. вы́пучаны (неадуш.)
вы́пучанага (адуш.)		 вы́пучаную вы́пучанае вы́пучаныя (неадуш.)
вы́пучаных (адуш.)
Т. вы́пучаным вы́пучанай
вы́пучанаю		 вы́пучаным вы́пучанымі
М. вы́пучаным вы́пучанай вы́пучаным вы́пучаных

Кароткая форма: вы́пучана.

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вы́пучаны разг. вы́пученный, вы́пяченный; см. вы́пучыць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вы́пучаны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад выпучыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гры́жа, -ы, мн. -ы, грыж, ж.

1. Хвароба, звязаная з выпадзеннем часткі якога-н. унутранага органа за межы поласці, у якой ён знаходзіцца.

2. Выпучаны такім чынам орган.

|| прым. гры́жавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вы́пученный разг. вы́пучаны, мног. павыпу́чваны, вы́пнуты; (о глазах) вы́тарашчаны, вы́трашчаны, вы́луплены, мног. павылу́пліваны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

*Вы́баўкнуць, вы́бовкнуты ’вынырнуць’ (пін., Нар. лекс.). Да бо́ўкнуць ’упасці ў ваду’; сюды ж, відаць, і драгіч. вы́бовчаный ’выпучаны’, якое Клімчук (Бел.-укр. ізал.) звязвае з карп. бовчь ’паглыбленне ў рацэ’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вы́пяченный

1. вы́пуклены, вы́пнуты, мног. павыпіна́ны, вы́пучаны, мног. павыпу́чваны; (с напряжением — ещё) обл. вы́пруджаны;

2. перен. вы́лучаны; (подчёркнутый) падкрэ́слены.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)