вы́пукласць
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
вы́пукласць |
вы́пукласці |
| Р. |
вы́пукласці |
вы́пукласцей вы́пукласцяў |
| Д. |
вы́пукласці |
вы́пукласцям |
| В. |
вы́пукласць |
вы́пукласці |
| Т. |
вы́пукласцю |
вы́пукласцямі |
| М. |
вы́пукласці |
вы́пукласцях |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
вы́пукласць, -і, мн. -і, -ей, ж.
1. гл. выпуклы.
2. Выпуклае месца, пукатасць.
В. на сцяне.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
вы́пукласць ж. вы́пуклость
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
вы́пукласць, ‑і, ж.
1. Уласцівасць выпуклага. Выпукласць паверхні, вачэй, лінзы.
2. Выпуклае месца, пукатасць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вы́пуклы, -ая, -ае.
1. Які мае сферычную вонкавую паверхню; проціл. увагнуты.
Выпуклае шкло.
2. Які выдаецца наперад, выступае над паверхняй; рэльефны.
В. лоб.
Выпуклыя літары.
|| наз. вы́пукласць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
акру́гласць, -і, ж.
1. гл. акруглы.
2. Што-н. акруглае; выпукласць.
А. плячэй.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
вы́гіб, -у, мн. -ы, -аў, м.
Выпукласць, выпуклая лінія згібу.
В. дугі.
В. ракі.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
гарбі́на, -ы, мн. -ы, -бі́н, ж.
Акруглы выступ на чым-н., выпукласць.
|| памянш. гарбі́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.
Нос з гарбінкай.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
вы́пуклость
1. вы́пукласць, -ці ж., пука́тасць, -ці ж.;
2. перен. вы́пукласць, -ці ж.; я́ркасць, -ці ж., яскра́васць, -ці ж.; выра́знасць, -ці ж.; рэлье́фнасць, -ці ж.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
вы́гіб, ‑у, м.
Выпукласць, выпуклая лінія згібу. Выгіб дугі. Выгіб ракі. □ Выгібы хваль, разварушаных лодкай, пабліскваюць, адсвечваюць на пясчаным дне. Брыль.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)