вы́плаўка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. вы́плаўка вы́плаўкі
Р. вы́плаўкі вы́плавак
Д. вы́плаўцы вы́плаўкам
В. вы́плаўку вы́плаўкі
Т. вы́плаўкай
вы́плаўкаю		 вы́плаўкамі
М. вы́плаўцы вы́плаўках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вы́плаўка ж., тех., в разн. знач. вы́плавка;

в. чыгуну́ — вы́плавка чугуна́;

су́тачная в. — су́точная вы́плавка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вы́плаўка, ‑і, ДМ ‑ўцы, ж.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. выплаўляць — вымавіць.

2. Тое, што выплаўлена, атрымана ў выніку плаўкі. Сутачная выплаўка чыгуну.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́плавіць, -плаўлю, -плавіш, -плавіць; -плаўлены; зак., што.

Плавячы, здабыць.

В. жалеза з руды.

|| незак. выплаўля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

|| наз. вы́плаўка, -і, ДМ -ўцы, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вы́плавка техн. вы́плаўка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вы́плавак

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. вы́плавак вы́плаўкі
Р. вы́плаўка вы́плаўкаў
Д. вы́плаўку вы́плаўкам
В. вы́плавак вы́плаўкі
Т. вы́плаўкам вы́плаўкамі
М. вы́плаўку вы́плаўках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сталеварэ́нне, ‑я, н.

Варка, выплаўка сталі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

электраста́ль, ‑і, ж.

Высакасортная сталь, выплаўленая ў электрапечы. Выплаўка электрасталі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

до́менны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да домны. Доменны цэх. Доменная выплаўка. Доменны працэс.

•••

Доменная печ гл. печ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чыгу́н, -у́ і -а́, м.

1. -у́. Сплаў жалеза з вугляродам, больш крохкі, менш коўкі, чым сталь.

Выплаўка чыгуну.

2. -а́. Гаршчок з такога сплаву.

Паставіць ч. у печ.

|| памянш. чыгуно́к, -нка́, мн. -нкі́, -нко́ў, м. (да 2 знач.) і чыгу́нчык, -а, мн. -і, -аў, м. (да 2 знач.).

|| прым. чыгу́нны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)