Вы́парак ’выпаратак’ (Нас.). Польск. wyporek ’тс’. Да пароць (Брукнер, 639; Махэк₂, 571). Параўн. выпаратак.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вы́паркі

‘рэшткі ад выпарвання’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. вы́паркі
Р. выпарак
Д. выпаркам
В. вы́паркі
Т. выпаркамі
М. выпарках

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вы́парка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. вы́парка вы́паркі
Р. вы́паркі вы́парак
Д. вы́парцы вы́паркам
В. вы́парку вы́паркі
Т. вы́паркай
вы́паркаю		 вы́паркамі
М. вы́парцы вы́парках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)