выпадзе́нне
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
выпадзе́нне |
| Р. |
выпадзе́ння |
| Д. |
выпадзе́нню |
| В. |
выпадзе́нне |
| Т. |
выпадзе́ннем |
| М. |
выпадзе́нні |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
выпадзе́нне ср. выпаде́ние;
в. вялі́кай ко́лькасці апа́дкаў — выпаде́ние большо́го коли́чества оса́дков
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
выпадзе́нне, ‑я, н.
1. Дзеянне паводле дзеясл. выпасці (у 3 знач.).
2. Знікненне, страта. Выпадзенне валасоў. Выпадзенне зычных.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
градабо́й, -ю, м.
Выпадзенне граду, які знішчае пасевы, сады і пад.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
снегапа́д, -у, М -дзе, мн. -ы, -аў, м.
Выпадзенне снегу ў вялікай колькасці.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
попелапа́д, -у, М -дзе, мн. -ы, -аў, м. (спец.).
Выпадзенне попелу пры вывяржэнні вулкана.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
градабо́й, ‑ю, м.
Выпадзенне граду, які знішчае пасевы, сады і пад. Градабой быў такі, што цэлыя кавалкі лёду падалі на беднае жыта, і яно палягло ўшчэнт. Караткевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сінко́па, ‑ы, ж.
1. У музыцы — зрушэнне рытмічна апорнага гуку з моцнай долі такта на слабую.
2. У мовазнаўстве — выпадзенне ці апусканне аднаго (галоснага) ці некалькіх гукаў (склада) у сярэдзіне слова.
[Ад грэч. synkopē — скарачэнне.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
снегапа́д, ‑у, М ‑дзе, м.
Выпадзенне снегу (звычайна ў вялікай колькасці). Прыгожы вячэрні Мінск, асабліва пасля першага снегападу. Мыслівец. Вецер прыціх, і ў цішыні, здавалася, чуваць быў мяккі шолах снегападу. Хадкевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ро́сна,
1. Прысл. да росны 1.
2. безас. у знач. вык. Пра выпадзенне вялікай расы. Рабілася сапраўды холадна, росна, і Пятро, шкадуючы свае чаравікі, прапанаваў вярнуцца. Шамякін. Раніцай — росна, удзень — млосна, увечары — камары — не выстаўляй з куста галавы. Прыказка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)