вы́нюхаць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. вы́нюхаю вы́нюхаем
2-я ас. вы́нюхаеш вы́нюхаеце
3-я ас. вы́нюхае вы́нюхаюць
Прошлы час
м. вы́нюхаў вы́нюхалі
ж. вы́нюхала
н. вы́нюхала
Загадны лад
2-я ас. вы́нюхай вы́нюхайце
Дзеепрыслоўе
прош. час вы́нюхаўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вы́нюхаць сов., прям., перен., разг. вы́нюхать

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вы́нюхаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.

1. Знайсці па паху. Кот вынюхаў мышэй.

2. перан. Разм. груб. Вызнаць, выведаць; высачыць. Вынюхаць чужыя намеры. Вынюхаць навіну.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

выню́хваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да вынюхаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́нюхать сов., прост., прям., перен. вы́нюхаць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

выню́хванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. вынюхваць — вынюхаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абшны́харыць

‘вынюхаць што-небудзь’

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. абшны́хару абшны́харым
2-я ас. абшны́харыш абшны́харыце
3-я ас. абшны́харыць абшны́хараць
Прошлы час
м. абшны́харыў абшны́харылі
ж. абшны́харыла
н. абшны́харыла
Дзеепрыслоўе
прош. час абшны́харыўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Выцмы́га ’прайдоха, прайдзісвет’ (Нас., Гарэц., Др.-Падб.). Ад выцмыгаць (гл. цмыгаць) ’выбегаць, вынюхаць, выцягаць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Спана́трыць ‘унадзіцца’ (Жд. 2), ‘прызвычаіцца, прывыкнуць, прывучыць’ (Скарбы, Юрч.), ‘вынюхаць, адчуць карысць’ (Арх. Федар.), ‘разабрацца, зразумець праз пэўны час’ (ашм., Стан.), ‘здагадацца, скеміць’ (Варл., Сл. ПЗБ), спана́трываць ‘разумець’ (Касп.), спынутрува́цца ‘ўнадзіцца’ (Бяльк.), спапатрава́ць ‘паназіраць’ (Сл. ПЗБ). Параўн. балг. дыял. спантре́вам ‘разумець’, адносіны да якога застаюцца няяснымі. Да панатрыць (гл.), няяснага паходжання. Аўтары Сл. ПЗБ (4, 529) параўноўваюць з польск. spenetrować ‘агледзець, высачыць’, што з лац. penetrare ‘пранікаць, дасягаць, урывацца’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)