вы́мушана

прыслоўе, утворана ад прыметніка

станоўч. выш. найвыш.
вы́мушана - -

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вы́мушана нареч. вы́нужденно, принуждённо, нево́льно

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вы́мушана, прысл.

Не па сваёй волі, ахвоце; з-за неабходнасці. Вымушана ўсміхнуцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́мушаны, -ая, -ае.

1. гл. вымусіць.

2. Ненатуральны, не свабодны.

Вымушана (прысл.) усміхнуцца.

|| наз. вы́мушанасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вы́нужденно нареч. вы́мушана, зму́шана;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вы́мушаны

дзеепрыметнік, залежны стан, прошлы час, закончанае трыванне

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. вы́мушаны вы́мушаная вы́мушанае вы́мушаныя
Р. вы́мушанага вы́мушанай
вы́мушанае		 вы́мушанага вы́мушаных
Д. вы́мушанаму вы́мушанай вы́мушанаму вы́мушаным
В. вы́мушаны (неадуш.)
вы́мушанага (адуш.)		 вы́мушаную вы́мушанае вы́мушаныя (неадуш.)
вы́мушаных (адуш.)
Т. вы́мушаным вы́мушанай
вы́мушанаю		 вы́мушаным вы́мушанымі
М. вы́мушаным вы́мушанай вы́мушаным вы́мушаных

Кароткая форма: вы́мушана.

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

наси́льственно нареч.

1. насі́льна;

2. гвалто́ўна; вы́мушана; см. наси́льственный;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

принуждённо нареч. вы́мушана, зму́шана; (натянуто) наця́гнута; (неестественно) ненатура́льна, шту́чна;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Мусова, мусо́во ’неабходна, абавязкова, вымушана’ (Сл. ПЗБ, Сл. Брэс., Сцяц., карэліц., Жыв. сл.; драг., КЭС), мусовы ’абавязковы’ (іўеў., Сцяшк. Сл.). З польск. musowo, musowy ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

галадава́ць, ‑дую, ‑дуеш, ‑дуе; незак.

Разм. Тое, што і галадаць. Палітычныя вязні астрога галадавалі чацвёра сутак, і турэмнае начальства вымушана было палічыцца з некаторымі іх патрабаваннямі. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)