Verbum

анлайнавы слоўнік

вы́мучыць, -чу, -чыш, -чыць; -чаны; зак. (разм.).

1. што. З цяжкасцю, з намаганнем зрабіць, стварыць.

В. згоду.

В. верш.

2. каго. Знясіліць, змардаваць.

В. каня далёкай дарогай.

|| незак. выму́чваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вы́мучыць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вы́мучыць сов., в разн. знач. вы́мучить;

в. зго́ду — вы́мучить согла́сие;

в. ве́ршы — вы́мучить стихи́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вы́мучыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак., каго-што.

Разм.

1. Дамагчыся чаго‑н. настойлівымі патрабаваннямі, просьбамі. Вымучыць згоду.

2. Стварыць, зрабіць, выказаць што‑н. з вялікімі намаганнямі. Вымучыць верш, усмешку, слова.

3. Знясіліць; змардаваць. [Крысціне] смяртэльна надакучылі і дарэшты вымучылі яе ўсе бязмэтныя пошукі. Васілевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́мучить сов., в разн. знач. вы́мучыць;

вы́мучить согла́сие вы́мучыць зго́ду;

вы́мучить стихи́ вы́мучыць ве́ршы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

выму́чваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да вымучыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

выму́чванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. вымучваць — вымучыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́мучаны в разн. знач. вы́мученный; см. вы́мучыць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

выму́чваць несов., в разн. знач. выму́чивать; см. вы́мучыць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Вы́дранчыць ’высцебаць’ (Шат.). Запазычанне з польск. wydręczyć ’вымучыць, высцебаць, выціснуць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)